به گزارش گروه فرهنگی – اجتماعی دماوندم آرزوست، این روزها ما ساکنان تهران، وقتی چشمهایمان راباز می‌کنیم، سرمان را می‌چرخانیم به سمت پنجره خانه‌مان تا ببینیم امروز سیاهی، تا کجای آسمان رفته است.

هر لحظه نمودارهای آلودگی، غلظت آلاینده‌ها را به رخ شهر می‌کشند‌؛ با این ‌حال، فریاد سیاهی شهرمان به گوش کسی نمی‌رسد.

اما کمی آن‌ طرف‌تر که می‌روید حس می‌کنید، یک معجزه‌ای دارد رخ می‌دهد؛ خیلی از تهران دور نشده‌ای، ولی آسمان آبی می‌شود و دیگر می‌توانید ریه‌هایتان را از هوای پاک پرکنید.

چه زیباست این آسمان آبی که سقف شهری به نام «دماوند» شده است.

اینجا نه ذرات معلقی است که فرآیندهای اکسیداتیو را درسلول‌های بدن فعال کند، نه منوکسید کربنی که به گلبول‌های قرمز بچسبد و نگذارد که اکسیژن از‌ ریه هایتان به خون برسد.

اینجا اکسیژنی که از سد خون می‌گذرد و به مغز می‌رسد، همان اندازه‌ایست که برای نفس کشیدن نورون‌های عصبی لازم است، و نه کمتر.

باخود می‌گویم، بی‌دلیل نیست که دماوند اینقدر شاعر دارد؛ انسان‌های فرهیخته دارد و سلول‌های عصبی مردم اینجا، «راحت» نفس می‌کشند…

اینجا شهر ساکت است و از آن‌ همه دود، شلوغی، تشویش و اضطراب و همچنین بی‌خوابی و درگیریِ فکر از بوق و صداهای بلند پشت سر هم، خبری نیست.

به‌راستی چقدر محیط زندگیمان در بروز این نشانه‌ها مؤثر است؟؛ این سؤالی است که در مجالی دیگر بدان پرداخته می‌شود.

مراقب دماوند باشیم؛ چراکه این‌گونه به نوعی از خودمان مراقبت کرده‌ایم …

یادداشت از: دکتر زهرا رضایی، متخصص اعصاب و روان در بیمارستان سوم شعبان دماوند

انتهای پیام/